در برخی مطالعات، ایجاد آشفتگی و بحران در روابط بین فردی، در دراز مدت بر سازگاری اجتماعی مبتلایان تاثیرات نامطلوبی دارد. آموزش حل مساله به صورت گروهی و فردی بر افزایش توان سازگاری اجتماعی مورد تاکید قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش سبک حل مسأله به مادران کودکان adhd بر کاهش علایم بیش فعالی و کمبود توجه آن ها انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه می باشد . گروه نمونه شامل 40 نفر از دانش آموزان دارای نارسایی توجه/ بیش فعالی می باشد که به صورت تصادفی خوشه ای تک مرحله ای از بین10 دبستان از میان مدارس منطقه 1 شهر تهران انتخاب شده و در دو گروه 20 نفری به عنوان گروه گواه و گروه آزمایش قرار داده شدند. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه نشانه های مرضی کودکان csi-4و پرسشنامه تجدید نظر شده حل مسأله اجتماعی (spsi) جمع آوری شد. یافته ها : داده های به دست آمده از این پژوهش در مرحله پس آزمون با استفاده از نرم افزار آماری spss و روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. همانطور که نتایج حاصل از آزمون نشان می دهد چون سطح معناداری کمتر از 05/0 می‏باشد، لذا نتیجه می‏گیریم که آموزش سبک های حل مسأله به مادران کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی بر کاهش علایم نارسایی توجه فرزندان آنها اثر داشته همچنین میزان تأثیر این مداخله بر کاهش علایم نارسایی توجه فرزندان 93/0 است که نشان می دهد آموزش سبک‏های حل مسأله به مادران کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش‏فعالی، در کاهش علایم بیش فعالی فرزندان تاثیر مثبت معنادار دارد. همچنین میزان تأثیر این مداخله بر کاهش علایم بیش فعالی فرزندان 94 /0است. بدین معنا که 94 /0 از واریانس نمرات کل باقیمانده، مربوط به تأثیر آموزش سبک‏های حل مسأله به مادران کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش‏فعالی می باشد. نتیجه گیری: آموزش سبک های حل مسأله می تواند به مادران کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی و همچنین بر کاهش علایم نارسایی توجه فرزندان آنها و همچنین در کاهش علایم بیش فعالی فرزندان اثر مثبت داشته باشد.