از آنجا که انسان و طبیعت در رابطه ای تنگاتنگ قرار دارند و انسان خود بخشی از طبیعت است هرگز نخواهد توانست از آن چشم پوشی کند و آن را نادیده بگیرد. این نیاز انسان به طبیعت نه تنها از نظر فیزیولوژیکی بلکه از جنبه روانی در زندگی وی نقش اساسی ایجاد میکند. از جهتی دیگر انسان موجودی اجتماعی است و تلاش انسانها برای ایجاد و برقراری ارتباط با سایر اعضای جامعه به میل طبیعی وی به اجتماعی زندگی کردن و تعاملات اجتماعی وی بازمی گردد. این تمایل انسانها را در جهت ایجاد روابط با دیگران هدایت کرده و موجبات تداوم حیات اجتماعی جوامع بشری را به ارمغان میآورد. این ارتباط بسیار به مکان و فضای برقراری آن وابسته است و احساس و برداشت انسانها از آن بسته به فضای شکلگیری آن تفاوت دارد، از این رو اهمیت ایجاد فضای باز و وجود سلسله مراتب در طراحی آن در لایههای مختلف اجتماعی از فضای باز عمومی تا فضای باز خصوصی و برقراری ارتباط مشخص میگردد. از همین رو هدف از این پژوهش و طرح، رویکرد دوباره به فضای باز و ارائه راهکارهایی در طراحی مجتمعهای مسکونی است که بنا به دلایل معلوم جایگزین مسکن ویلایی تک واحدی در زندگی امروزی گردیدهاند و همچنین افزایش دغدغه زیستن در کنار اینگونه فضاها و تلفیق آنها با فضای بسته و ایجاد سلسلهمراتب مابین این دو نوع زندگی اجتماعی و زندگی خصوصی است.