هدف : هدف این مطالعه بررسی اثر افزودن ویبریشن عمومی بدن بر میزان انتقال قدرت به اندام تمرین داده-نشده در مقایسه با تمرینات انتقال متقابل مرسوم بود. روش اجرا: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی می باشد. 13زن و مرد سالمند با میانگین سنی 7/3 ± 31/66 سال در این مطالعه شرکت کردند. افراد به طور تصادفی در دو گروه تمرینات مقاومتی بعلاوه ویبریشن و تمرینات مقاومتی به تنهایی قرارگرفتند. تمرینات شامل انجام سمی اسکوات بر روی اندام غالب به مدت چهار هفته (3بار در هفته) بود. در دو گروه تمرینات به طور یکسان انجام می شد؛ با این تفاوت که گروه ویبریشن حین قرارگرفتن در وضعیت سمی اسکوات ویبریشن با فرکانس 26 و 30 هرتز دریافت می کردند. قدرت ایزومتریک اکستانسورهای زانو در دو زاویه 30و 45 درجه فلکشن زانو با داینامومتر ایزوکینتیک در دو اندام تمرین داده شده و تمرین داده نشده ثبت شد. یافته ها: دو گروه افزایش معناداری در قدرت ایزومتریک عضلات در اندام تمرین داده شده و نیز اندام تمرین-داده نشده داشته اند. در گروه ویبریشن به ترتیب در دو زاویه 30 و 45 درجه در اندام تمرین داده شده 41/ 20 %و 48/39% و در اندام تمرین داده نشده 32/27%و 13/47% افزایش قدرت مشاهده شد. در گروه کنترل نیز به ترتیب در دو زاویه 30 و 45 درجه در اندام تمرین داده شده 97/22%و 32/40% و در اندام تمرین داده نشده 25/19%و 97/36% افزایش قدرت داشتیم. تفاوت بین دو گروه از نظر میزان تغییرات قدرت معنادار نبود. نتیجه گیری: ویبریشن عمومی بدن نتوانست باعث انتقال قدرت بیشتری به اندام تمرین داده نشده در گروه ویبریشن نسبت به گروه کنترل گردد.