در سال های اخیرتوجه ویژه ای به مسأله آموزش و فضاهای آموزشی نوجوانان در سازمان آموزش وپرورش شده است.از آن جمله می توان به کاربست روش ها ی تدریس نوین در محیط های مدرسه ودرون کلاسی اشاره کرد.با توجه به این که نقش معلم از انتقال دهنده اطلاعات به هدایت کننده ی فعالیت های یادگیری تغییر یافته است. نیاز به یافتن راهکار های طراحی متناسب با فضاهای ویژه نوجوانان، با تأکید بر بهره گیری از قابلیت های کالبدی محیطی موثربر افزایش کارایی روش های نوین تدریس و مدل های آموزشی ضروری است. با توجه به عدم تطبیق محیط های آموزشی موجود با رویکرد های نوین باید در نظر داشت طراحی فضا های آموزشی بدون در نظر گرفتن چنین اهدافی سطح یادگیری را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. در روش های نوین تدریس ایجاد فضا های مشارکتی با افزایش تعامل دانش آموزان در کل محیط مدرسه مد نظر است. که این شامل ارتقای فعالیت ها ی دانش آموزان در فضا های بسته و فضا های باز می باشد. مطالعه ی الگو های سازماندهی مدارس متوسطه و همچنین سیر کولاسیون و روابط فضا های حاکم بر مدرسه در کشور های پیشرو دراین زمینه نشان می دهد با ترکیب فضا های باز وبسته در کلاس های آموزشی , آزمایشگاهی و همچنین تمایز قائل شدن بین دروس تدریس شده در کلاس های و انعطاف پذیری بیشتر این فضا ها در جهت تطبیق بیشتر با روش های جدید تدریس معلمان، می توان فضا های کارامدتری را طراحی نمود. امکان استفاده ازفضا های کالبدی با انعطاف پذیری عملکردها،عناصر تحریک کننده محیطی وفضاهای بازو نیمه باز چه در حیطه ی عملکرد، چه در حیطه ی ساختار و چه در حیطه ی کالبدی، افزایش تمرکز ذهنی و تقویت مفاهیم اساسی در ذهن دانش آموزان رابه همراه خواهد داشت. چرا که باید توانایی تغییرپذیری و تطبیق با الگوهای جدید آموزشی و نیازها را داشته باشد.همچنین امکان تغییر و ایجاد تنوع در فضا موجب پویایی فضایی محیط آموزشی گشته و آن را سرزنده می سازد. بدین منظورطراحی فضاهای آموزشی پویا در جهت تطبیق و هماهنگی با روش های نوین تدریس ،مدل های آموزشی و نیاز ها مختلف کاربران که در نهایت افزایش سطح یادگیری دانش آموزان را به همراه دارد مد نظر است.