همواره نویسندگان و متفکرین در طول اعصار مختلف از تمثیل پردازی برای بیان والاترین و عمیق ترین معانی بهره جسته اند. بررسی دقیق و درست و استفاده صحیح و به جا از تمثیل و تفسیر تمثیل شناسانه ضرورتی است که می تواند به رمزگشایی و شناخت بهتر اثر پیچیده ای چون فاوست کمک شایانی نماید. حضور تمثیل و تمثیل پردازی در ادبیات منثور و منظوم ما سابقه ای طولانی دارد وبویژه عرفا از آن برای بیان ظرافت های اندیشه بهره فراوان جسته اند. یوهان ولفگانگ فون گوته، ادیب و حکیم بزرگ در روزگار کهنسالی به خواجه حافظ شیراز دل بست و آثاری در خور ستایش آن بزرگوار خلق کرد. دیوان شرقی غربی که یکسر ستایش خواجه است و بخش دوم فاوست، بزرگترین اثرش که پیشکشی پنهان به پیشگاه خواجه شیراز و بشریت است. اثری که شامل دیدگاه های اجتماعی، انگاره های فرهنگی و ارائه تعریف از مفاهیمی چون انسان کامل، خیر و شر، دین و خدا و شیطان با وجود دیدگاه های فکری حافظ است و جستجو در آن ضرورتی تام برای شناخت افکار گوته و البته شناخت بهتر اندیشه حافظ است.