انتقال ارزش ها و هنجارهای اجتماعی از نسل گذشته به نسل جدید از اهمیت بسیاری برخوردار است. نهادهای گوناگونی در جامعه کودکان را با فرهنگ آن جامعه آشنا می نمایند. (فرآیند فرهنگ پذیری) اما در این بین، نقش مدرسه قابل توجه و ویژه است. قسمتی از فرآیند فرهنگ پذیری در دوران کودکی و نوجوانی، در جریان بازی اتفاق می افتد. تحقیقات مختلف نشان داده است که بازی، واسطه و تسهیل کننده ی مهمی برای یادگیری و اجتماعی شدن در سرتاسر زندگی است. با توجه به اهمیت فرهنگ پذیری در جامعه، و نقش مهم مدرسه در این زمینه، و همچنین ظرفیت بازی در فرهنگ پذیر کردن کودکان و نوجوانان، این پژوهش به موضوع بازی و فرهنگ پذیری در مدرسه پرداخته است. هدف از انجام این پژوهش این است که ضمن مطالعه نظریات بازی و فرهنگ پذیری و مشخص شدن چارچوب این دو مفهوم، کارکردهای بازی در فرهنگ پذیری را تبیین نماید. همچنین، سیاست های آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران را در زمینه استفاده از بازی در مدارس جستجو کرده و ارائه نماید. و به منظور مطالعه یک نمونه در زمینه استفاده از بازی برای فرهنگ پذیری، مدرسه راهنمایی غیردولتی رویش کاشان را در مورد فعالیت ها و برنامه های بازی مطالعه نموده و نسبت آن فعالیت ها را با کارکردهای فرهنگ پذیری بازی و سیاســت های جمهوری اسلامی ایران مشخص نماید. به منظور دستیابی به چارچوب نظری در مورد بازی و فرهنگ پذیری، از روش کتابخانه ای استفاده شد. برای بررسی سیاست های آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران در زمینه بازی، از روش اسنادی (سیاست پژوهی) استفاده گردید و در نهایت برای مطالعه موردی مدرسه رویش، روش مصاحبه و مشاهده به کار گرفته شد. نتایج این پژوهش به طور خلاصه به این صورت بود که: بازی به عنوان یک نیازاصیل در دوره کودکی و نوجوانی، دارای کارکردهای زیادی در زمینه آشنا کردن آنان با فرهنگ جامعه خویش است. بررسی نمونه مطالعه شده نیز نشان داد که بازی می تواند در مدرسه و به منظور دستیابی به اهداف آموزشی و تربیتی در کنار سایر روش های آموزشی و تربیتی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین در نتیجه سندپژوهی محقق، سند، راهبرد و یا سیاست مشخص و مدوّنی در مورد بازی به شکل یک سند مجزا یافت نشد. اما در برخی جزوات و آیین نامه ها به بازی و کارکردهای آن توجه و اشاره شده بود.