خلاصه فارسی مقدمه: تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی در مراحل اولیه بدلیل تماس دندان مجاور بسهولت امکان پذیر نیست. برای پوسیدگی های پروگزیمالی رادیوگرافی بایت وینگ مهم ترین ابزار تشخیصی است. اما در تفسیر کلیشه های رادیوگرافی ممکن است خطا بروز کند و برای دندانهایی که پوسیدگی قابل برگشت دارند، اقدام به تهیه حفره شود. این مطالعه با هدف بررسی دقت تفسیر رادیوگرافی بایت وینگ توسط گروه های مختلف دندانپزشکی برای تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی و تصمیم درمانی صحیح متعاقب آن انجام شد. مواد و روش ها: 22 سطح دندانی سالم و 19 سطح دندانی دارای تغییر رنگ و 19 سطح دندانی حفره دار انتخاب شد. دندان ها توسط دو مشاهده گر معاینه بالینی شد و نیاز به مداخله ترمیمی هر سطح به صورت بالینی مشخص شد. دندانها بطور تصادفی در 8 کلیشه رادیوگرافی قرار گرفت. کلیشه ها به همراه پرسشنامه هایی که در مورد ترمیم یا عدم ترمیم سطوح سوال شده بود در اختیار چهار گروه دانشجویان سال 5 ، دندانپزشکان عمومی ، متخصصین ترمیمی و رادیولوژیست قرار گرفت. پاسخ پرسشنامه ها با استاندارد بالینی مقایسه شد. آنالیز آماری توسط آزمون مجذور کای در نرم افزار spss انجام شد. یافته ها: تصمیم درمانی دانشجویان سال پنجم در 75% سطوح حفره دار و 72% سطح غیر حفره دار (شامل سالم و تغییر رنگ یافته) صحیح بود. تصمیم درمانی دندانپزشکان عمومی در 80% سطوح حفره دار و 71% سطح غیر حفره دار (شامل سالم و تغییر رنگ یافته) صحیح بود. تصمیم درمانی متخصصین ترمیمی در 81% سطوح حفره دار و 74% سطح غیر حفره دار (شامل سالم و تغییر رنگ یافته) صحیح بود. تصمیم درمانی رادیولوژیست ها 80% سطوح حفره دار و 85% سطح غیر حفره دار (شامل سالم و تغییر رنگ یافته) صحیح بود. نتیجه گیری: در مجموع دانشجویان و دندان پزشکان عمومی کمترین حساسیت و ویژگی را در تصمیم-گیری برای انجام درمان ترمیمی پوسیدگی های پروگزیمالی داشتند. توجه بیشتر به آموزش مبحث پوسیدگی، درمانهای محافظه کارانه پوسیدگی و تفسیر کلیشه های رادیوگرافی در برنامه درسی و بازآموزی های مدون توصیه می شود. واژه های کلیدی: پوسیدگی پروگزیمال / رادیوگرافی بایت وینگ / پوسیدگی متوقف شده / پوسیدگی حفره دار شده