اختلال بدشکلی بدنی (bdd)، یک وضعیت روانپزشکی است که با اشتغال ذهنی با نقایص تصوری در ظاهر جسمانی مشخص می گردد و موجب پریشانی آشکار یا اختلال در عملکرد می گردد. پردازش دیداری نابهنجار و تمرکز اضافی بر روی جزئیات، به عنوان مکانیسم زیربنایی احتمالی در bdd بیان شده است. این پژوهش با استفاده از تکلیف وارونه سازی و ناون، پردازش دیداری کلی و جزئی بیماران bdd را با توجه به مدت زمان ارائه ی محرک مورد بررسی قرار می دهد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر، اثر وارونه سازی و اثر تقدم کل نگری که گواهی بر پردازش دیداری کلی می باشد، در هر دو گروه bdd و افراد سالم اتفاق می افتد و بین دو گروه از نظر پردازش دیداری محرک های کلی و جزئی تفاوت معناداری وجود ندارد.