کامپوزیت تقویت شده با میکرولیفچه های تشکیل شده در محل از پلی(اتیلن ترفتالات) و پلی پروپیلن، توسط فرآیند اکستروژن مذاب درون یک اکسترودر تک مارپیچه و به دنبال آن فرآیند پیوسته کشش با نسبت های کششی 3، 5 و 8 تولید شد. نانوذرات رس از طریق دو نوع مستربچ به کامپوزیت افزوده شد، در مستربچ نوع اول نانوذرات رس به همراه سازگارکننده پلی پروپیلن پیوندی با گلیسیدیل متاکریلات به پلی پروپیلن اضافه شد، درحالیکه در مستربچ نوع دوم این نانوذرات بدون حضور سازگارکننده و به طور مستقیم به پلی(اتیلن ترفتالات) افزوده گشت. کامپوزیت های نهایی حاوی 25 درصد وزنی پلی(اتیلن ترفتالات) و مقادیر متفاوت 1، 3 و phr 5 نانوذرات رس، از نوع اصلاح شده c30b بودند. در انتها مرحله همسانگردسازی توسط قالب گیری فشاری در دمای فرآیندی بین دمای ذوب دو فاز به انجام رسید. نتایج حاصل از آزمون کشش نشان داد که مدول و استحکام نمونه های حاوی مستربچ نوع اول بیشتر از نمونه های حاوی مستربچ نوع دوم می باشد و با افزایش میزان نانوذرات c30b، مدول کامپوزیت ها افزایش می یابد. با افزایش میزان نانوذرات رس، استحکام کششی کامپوزیت ها ابتدا مقداری افزایش یافته و سپس به دلیل افزایش نقص های درون کامپوزیت کاهش می یابد. با توجه به تصاویر sem که از سطح شکست نمونه ها گرفته شد، افزایش نسبت کشش و کاهش میزان نانوذرات رس، باعث کاهش قطر میکرولیفچه های تقویت کننده و افزایش نسبت ابعادی آن ها می شود. با بررسی نتایج حاصل از آزمون ضربه مشاهده شد که استحکام ضربه کامپوزیت ها از پلی پروپیلن خالص کم تر بود.