چکیده : زمینه و هدف: مقاومت به آنتی بیوتیک ها و فلزات سنگین ازمشکلات رو به افزایش در جامعه امروزاست. هدف از این مطالعه تعیین رابطه بین مقاومت آنتی بیوتیکی و تحمل فلزات سنگین در میان سویه های جدا شده از نمونه های بالینی و آب آشامیدنی است. مواد و روش: در مجموع 60 نمونه باکتری اشرشیاکلی، 30 سویه از نمونه های بالینی و 30 سویه از نمونه های آب آشامیدنی، از نظر مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک به کمک روش انتشار دیسک مورد بررسی قرار گرفتند. تحمل به فلزات سنگین (مس، جیوه و سرب) به روش رقیق سازی تعیین گردید. درنهایت مقاوم ترین باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک و فلز سنگین از هر نمونه شناسایی و جداسازی شدند. بررسی ژن مقاومت که رو ی پلاسمیدقراردارد توسط تکنیکpcr صورت گرفت. یافته ها: سویه های بالینی 20% ، 100%، 66/86%، 66/56% و 70% مقاومت نسبت به کلرامفنیکل، پنی سیلین، ونکومایسین، اریترومایسین و کوتریموکسازول نشان دادند مقاومت آنتی بیوتیکی در نمونه های آب آشامیدنی به ترتیب 80%، 33/83% و 50% برای پنی سیلین، ونکومایسین و اریترومایسین مشاهده شد. تمام نمونه های آب آشامیدنی به کلرامفنیکل و کوتریموکسازول حساس بودند. تحمل فلزات سنگین در نمونه های بالینی و آب آشامیدنی به ترتیب 20%، 33/73% و 70% برای جیوه، مس و سرب تعیین شد. نتیجه: مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های بالینی در مقایسه با e.coli موجود در آب آشامیدنی بالا بود. ایزوله های حامل پلاسمید مقاوم به فلزات سنگین به شدت نسبت به آنتی بیوتیک ها مقاوم بودند. نتایج نشان می دهد که که پلاسمید های مسئول ژن های مقاومت به آنتی بیوتیک و فلزات سنگین بین سویه های باکتریایی انتقال می یابند و می توانند مقاومت همزمان ایجاد کنند. این مطالعه وجود یک رابطه میان تحمل فلزی و مقاومت آنتی بیوتیکی را در بین سویه های e.coli ثابت کرد.