معنای زندگی از اساسی ترین چالش هایی ست که در تاریخ، ذهن فیلسوفان را به خود مشغول داشته است.از جمله ی این فیلسوفان نیچه است که در راستای جدا کردن حوزه ی دین از زندگی انسان، ابر انسان را عرضه می دارد. بیشتر بحث های نیچه را میتوان حول و حوش مسئله ای دانست که ما آن را " فرهنگ زندگی" می نامیم به همین جهت کاپلستون نیچه را فیلسوف فرهنگ نامیده. اما خود نیچه، خودش را فیلسوف زندگی خطاب میکرد. از نظر او فیلسوفان آینده باید ارزش های نو خلق نمایند از شادابی و شور زندگی استقبال نمایند. برانگیزنده ی جان و روان باشند. برای نیچه مسئله ی نیرو و شور حیات بسیار مهم است چرا که این مسئله باعث پیشرفت زندگی است و انسان را به مقام والایی می رساند. از نکات بسیار مهم در پرتو این اندیشه این است که نیچه در راستای این معنا از زندگانی، با مسیحیت و اخلاق مسیحی و کلیسا سخت به ستیز برمی خیزد چرا که به نظر او دین نفی زندگی را در پرتو ارزش های ضد زندگی رواج می دهد و خود دین است که احساس گناه و نهایتاً پوچی را در انسان تقویت می کند لذا نیچه مرگ خدا را خبر می دهد. و اما هدایت بر روی هر چیزی دست می گذارد تا جای پای مرگ و ملال را در آن نشان دهد. سخن از تنهایی آدمی،ناتوانی در زیستن و پوچی زندگی و هستی است هدایت پیوسته در آثار خود نشان می دهد که هستی بر پایه های سست بیهودگی و پوچی بنا شده است و هیچکس قادر نیست این هستی پوچ و نامعقول را پذیرفته و با آن به خلق معنایی در هستی خویش دست زند. در این رساله میکوشیم هرچند کم و ناقص معنای متبلور شده از زندگی از منظر این دو بزرگ را نشان دهیم.