چکیده انتقال متقاطع پدیده ای است که با تمرین یک عضو (تمرینات یک طرفه) آثار سودمندی در عضو طرف مقابل تمرین نکرده ایجاد می‏کند و آن را به سازوکارهای دستگاه عصبی مرکزی نسبت می‏دهد. این موضوع کاربردهای کلینیکی و توانبخشی روشنی دارد و برای ورزشکارانی مفید است که دارای شکستگی یا پیچ خوردگی شدید در یک پای خود هستند و به ثابت نگه داشتن عضو آسیب دیده برای یک دوره طولانی مدت نیازمند هستند. اعمال این روش تمرینی سبب می‏شود که پس از اتمام دور? آسیب دیدگی، عوارض ناشی از بی تمرینی در عضو آسیب دیده به کمترین میزان خود برسد.استقامت عضلانی یکی از اجزای آمادگی جسمانی است که تحت عنوان حفظ انقباض عضلانی در برابر یک مقاومت ثابت برای یک مدت زمان خاص تعریف می‏گردد. این فاکتور آمادگی جسمانی نقش مهمی را درفعالیت‏های روزه مره و ورزشی بازی می‏کند وبه راحتی تحت تاثیر بی تحرکی کاهش می‏یابد. تحقیقات گذشته همگی تقریبا بر روی آثار سودمند انتقال متقاطع د ر ارتباط با قدرت عضلانی تمرکز داشته‏اند. با این حال تاکنون هیچ تحقیقی نقش انتقال متقاطع را د ر ارتباط استقامت عضلانی مورد بررسی قرار نداده است. این تحقیق اولین تحقیق است که در آن موضوع انتقال سازگاری‏های عصبی –عضلانی مربوط به استقامت از پای تمرین کرده به پای تمرین نکرده با توجه به نوع شیوه‏ی تمرینی (انقباض عضلانی )مورد ارزیابی قرار گرفته است.یافته‏های این تحقیق نشان دادند که تمرینات برونگرا بهتر از تمرینات درونگرا می‏توانند انتقال سازگاری‏های عصبی عضلانی مربوط به استقامت را از عضو تمرین کرده به عضو تمرین نکرده انتقال دهند. این برتری تمرینات برونگرا نسبت به برنامه‏های تمرینی دیگر در انتقال سازگاری عصبی عضلانی از عضو تمرین کرده به عضو تمرین نکرده ممکن است مربوط به سازگاری‏های منحصر به فرد انقباضات برونگرا در سطح نخاعی یا قشر مغزی باشد.