هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب پذیری اختلال اضطراب تعمیم یافته براساس سبک های دلبستگی و آسیب پذیری های شناختی (عدم تحمل بلاتکلیفی و باورهای فراشناختی) بوده است. در این مطالعه مقطعی از بین دانشجویان دانشگاه شیراز سال تحصیلی 94-93 مقطع کارشناسی، 300 نفر به شیوه خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و مقیاس های عدم تحمل بلاتکلیفی، باورهای فراشناختی، سبک های دلبستگی بزرگسال و اختلال اضطراب تعمیم یافته (اختلال اضطراب تعمیم یافته-q-iv) را تکمیل نمودند. داده های حاصل، با استفاده از نرم افزار آماری spss 18 و آزمون های همبستگی و رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بیشترین ارتباط بین عدم تحمل بلاتکلیفی و اختلال اضطراب تعمیم یافته وجود دارد (53/0) و اختلال اضطراب تعمیم یافته توسط عدم تحمل بلاتکلیفی پیش بینی می شود. همچنین بین باورهای فراشناخت و اختلال اضطراب تعمیم یافته نیز رابطه معناداری وجود دارد و اختلال اضطراب تعمیم یافته به وسیله باورهای مثبت درباره نگرانی، باورهای منفی درباره نگرانی، خودآگاهی شناختی پیش بینی می شود اما توسط اطمینان شناختی ضعیف، لزوم کنترل افکار قابل پیش بینی نمی باشد. بین سبک ایمنی، سبک ناایمن اجتنابی و اختلال اضطراب تعمیم یافته به ترتیب رابطه معنادار معکوس (24/0) و رابطه معنادار مستقیم (22/0) وجود دارد و بین سبک ناایمن دوسوگرا و اختلال اضطراب تعمیم یافته رابطه ای وجود ندارد. اختلال اضطراب تعمیم یافته توسط سبک های ایمن و ناایمن اجتنابی پیش بینی پذیر می باشد. طبق نتایج تحقیق حاضر می توان گفت که عامل ترکیبی «سبک های دلبستگی»، «باورهای فراشناختی» و «عدم تحمل بلاتکلیفی»، در آسیب پذیری نسبت به اختلال اضطراب تعمیم یافته از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند و لذا می توان با مداخلات مناسب و برنامه های درمانی جهت اصلاح این عوامل، امکان کاهش اختلال اضطراب تعمیم یافته را فراهم ساخت.