مطالعات نشان داده است که کمتر از 10 درصد از سوءمصرف کنندگان مواد به صورت داوطلبانه برای درمان مراجعه می کنند. در چنین شرایطی مداخلات راغب سازی نقش مهمی در ورود به درمان این افراد ایفا می کنند. در حال حاضر مداخلات راغب سازی از قبیل مدل جانسون و کرافت وجود دارد، اما هر یک از این مداخلات مشکلات خاص مربوط به خود را دارند. از این رو این مطالعه به منظور «طراحی و ارزشیابی مداخله کوتاه راغب سازی مبتنی بر مددکاری اجتماعی در منزل برای ورود مردان سوء مصرف کننده به درمان»انجام گرفت. این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفته است. نمونه گیری به روش تمام شماری از میان تمامی مردان سوء مصرف کننده مواد غیر راغب به درمان که خانواده های آنان در طی تابستان 1393 در جلسات توجیهی خانواده برگزار شده توسط جمعیت خیریه تولد دوباره، حضور داشتند، همچنین شرایط ورود به پژوهش را دارا و مایل به شرکت در پژوهش بودند، انجام شد. شرکت کنندگان (56 نفر) به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش (28 نفر) بین یک تا سه جلسه مداخله راغب سازی مبتنی بر مددکاری اجتماعی در منزل را علاوه بر خدمات مشاوره ای معمول در مرکز، دریافت کردند در حالی که گروه کنترل (28 نفر) تنها خدمات مشاوره ای معمول را دریافت نمودند. وضعیت هر دو گروه در دو نوبت زمانی هفته اول پس از اجرای مداخله (پیگیری اول) و سه ماه پس از آن (پیگیری دوم) از نظر ورود به درمان و ماندگاری در درمان مورد پیگیری قرار گرفت. یافته ها نشان داد که در پیگیری اول گروه آزمایش به طور معناداری بیش از گروه کنترل وارد درمان شدند (75 درصد در مقابل 7/10 درصد)، همچنین در پیگیری دوم ماندگاری در درمان در گروه آزمایش به طور معناداری بیش از گروه کنترل بود (7/60 درصد در مقابل 3/14 درصد).