شرکت های بیمه در قبال بیمه گذاران متعهد می شوند که به ازای دریافت حق بیمه، خسارت وارده به بیمه گذاران را جبران نمایند. بنابراین بیمه گر همیشه مبالغی را بر عهده دارد که متعلق به بیمه گذاران است و مربوط به تعهدات آینده می باشد. این مبالغ را ذخایر فنی یا technical reserves گویند. بیمه گر موظف است در پایان سال مالی، هنگام بستن حساب ها، ذخایر فنی را محاسبه و نگهداری کند. پس از وقوع خسارت، بیمه گذار باید به شرکت بیمه گزارش دهد تا پس از بررسی و محاسبه میزان خسارت وارده، بیمه گر به تعهد خود عمل نموده و زیان وارده را جبران نماید. پس از این مرحله از فرایند پرداخت خسارت، پرونده مربوطه مختومه اعلام می گردد. حال ممکن است که وقوع خسارت پس از پایان سال صدور بیمه نامه صورت گیرد اما خسارت به این سال نسبت داده شود. در نتیجه بیمه گران باید ذخایر کافی برای پرداخت این نوع از خسارات داشته باشند. بنا به دلایلی ممکن است خسارت واقع شده تحت پوشش بیمه قرار گیرد ولی بیمه گر در زمان بستن حساب ها از آنها بی اطلاع باشد. به این نوع از خسارات، خسارت های واقع شده ولی گزارش نشده گویند. روش خاصی برای محاسبه این ذخیره وجود ندارد. با توجه به تبصره 2، ماده 10 آیین نامه ذخایر فنی موسسات بیمه،" با در نظر گرفتن سوابق خسارتی سه سال مالی ماقبل و با تأیید هیأت مدیره موسسه حداقل 3 درصد و حداکثر 10 درصد خسارت های اعلام شده در دست رسیدگی، خواهد بود. مبالغ مازاد بر 10 درصد منوط به تأیید بیمه مرکزی جمهوری اسلامی ایران می باشد." با توجه به مطالب گفته شده این پایان نامه قصد دارد روشی بهینه برای محاسبه ذخایر خسارت های واقع شده ولی گزارش نشده در نظر گیرد.