نقاشی نوگرا در ایران، سیری طولانی را از اولین تلاش ها تا مقبولیت و تثبیت جایگاه، گذرانده است. عوامل زیادی در شیوه و سرعت حرکت این جنبش موثر بوده اند: تاسیس دانشکده هنرهای زیبا و حضور اساتیدی که با تحولات جدید هنر غرب آشنا بودند، میل به نوگرایی در عرصه های مختلف و چاپ نشریاتی در تبلیغ و ترویج هنر نو، به حرکت این جنبش سرعت بخشیدند و از طرف دیگر، عواملی مانند مخالفت هنرمندان سنت گرا و عدم درک عمومی نسبت به اصول و ویژگی های هنر نو، در این روند وقفه هایی اساسی ایجاد کرده اند. در این بین، انجمن هنری خروس جنگی به عنوان نهادی خودمختار، با چاپ نشریه و ارائه ی جلسات و سخنرانی ها، نقش تاثیرگذاری را در تبلیغ و ترویج این نوع از هنر بر عهده گرفت. در این پژوهش، از آراء و نظریات پی یر بوردیو، متفکر و جامعه شناس فرانسوی، در باب هنر استفاده شده و روش پژوهش، تحلیلی و کیفی است. بوردیو متفکری است که قضاوت در مورد اثر هنری را، صرفا بر پایه ی زیبایی شناسی ممکن نمی داند و بر نقش عوامل اجتماعی و فردی در قضاوت ذوقی تاکید می کند. بر این مبنا، ابتدا درباره ی روند ظهور نقاشی نوگرا در ایران توضیحاتی داده شده، بعد از آن نظریات جامعه شناختی بوردیو در باب هنر مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و در آخر، شرایط و مختصات میدان تولید نقاشی در ایران و جایگاه نقاشی نوگرا در این میدان، با توجه به رویکرد پی یر بوردیو مورد ارزیابی قرار گرفته است.