این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش تلفیقی دعا و مثبت اندیشی بر کاهش اضطراب و افسردگی دانش آموزان دختر متوسطه شهر شیراز انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون – پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل بوده است. جهت انتخاب نمونه آماری از بین کلیه دانش آموزان از میان دبیرستان ها، دبیرستان دخترانه طوبا1 به عنوان نمونه به صورت تصادفی انتخاب شد و پرسشنامه اضطراب بک (1990) و افسردگی بک (1988) در بین آنها اجرا گردید و 50 نفر که در نمره افسردگی و اضطراب حداکثر نمره را کسب کرده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه آزمایش به صورت 8 جلسه تحت آموزش تلفیقی دعا و مثبت اندیشی قرار گرفتند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین دو گروه از نظر میزان اضطراب تفاوت معناداری وجود دارد. این بیانگر اثربخشی آموزش تلفیقی دعا و مثبت اندیشی بر میزان اضطراب دختران متوسطه شهر شیراز بوده است.