یکی از مسائلی که در دوران مدرن و بیشتر در جوامع شهری بزرگ و پرجمعیت با آن مواجه ایم، مسئله بی تفاوتی شهروندان نسبت به همدیگر و جامعه است. بی تفاوتی اجتماعی حلقه حایل دوگانگی توسعه و توسعه نیافتگی در جوامع مدرن است. بی تفاوتی نوعی تلقی بدبینانه و احساس بدگمانی، حالتی انزواگرایانه، روندی منفعلانه، و به عبارت بهتر نوعی افسردگی اجتماعی است. و این معضل به وفور در فضای عمومی جامعه مشاهده می شود. از این رو، از منظر آسیب شناختی، بی تفاوتی نوعی بیماری اجتماعی شناخته می شود . اهمیت مطالعه بی تفاوتی اجتماعی در پیامدهای نامناسب آن در مسیر توسعه است . ازاین رو پژوهش حاضر با نگاهی جامعه شناختی و با استفاده از نظریه هایی هم چون ، زیمل به خصلت زندگی شهری نوین ، دورکیم به پدیده آنومی و ضعف هنجاری در جامعه مدرن ، تونیس و وبر به گسترش کنش های مبتنی بر عقلانیت مدرن، مارکس به انزوای کارگران به دلیل خصلت تولید سرمایه داری، و زنانیکی و تامس در نظریه نظام گسیختگی اجتماعی به مسئله ضعف هنجارها در پی مطالعه بی تفاوتی اجتماعی بین شهروندان یزدی و سنجش عناصر تبیین کننده آن است.