یکی از مسائل مهمی که امروزه به عنوان جزئی جدایی ناپذیر از فعالیت های عمرانی مطرح است، پایدارسازی گودها می باشد. به منظور جلوگیری از ریزش ترانشه گود و تبعات منفی احتمالی ناشی از خاک برداری، از سازه های نگهبان استفاده می شود. از میان روش های متفاوت پایدارسازی گودها، روش های میخکوبی و مهارگذاری از نظر شیوه اجرا و مسائل دیگر، مشابه یکدیگر هستند و امروزه کاربرد بیشتری نسبت به سایر روش ها دارند. در این تحقیق به طور خاص به روش مهارگذاری در خاک و بهینه سازی این روش پرداخته ایم. در این روش ابتدا گمانه هایی به عمق مشخص در جداره گود حفر شده و سپس میلگردهای فولادی یا کابل هایی در داخل گمانه حفر شده قرار می گیرد. پس از این مرحله، درون گمانه دوغاب ریزی می شود؛ تا پس از گیرش کامل، قسمت آزاد کابل ها توسط جک هایی کشیده و به اصطلاح پیش تنیده شود. در حال حاضر، طراحی این مهارها بر اساس تجربه و با استفاده از فرآیند سعی و خطا صورت می گیرد. در حالی که اگر بتوان الگویی اصولی و علمی برای بهینه سازی پارامترهای این روش، شامل طول، زاویه، فواصل افقی و قائم و نیروی پیش تنیدگی مهارها ارائه کرد، هزینه تمام شده این نوع پایدارسازی به مراتب کاهش می یابد و علاوه بر عملکرد مناسب، از نظر اقتصادی نیز گزینه مناسبی را پیش روی طراحان و عوامل اجرایی قرار می دهد. در این راستا، مطالعه حاضر با کاربرد روش بهینه سازی انبوه ذرات و رابطه تعادل حدی بیشاپ ساده شده، روشی نوین برای یافتن طرح بهینه چیدمان مهار ارائه می دهد.