یکی از مسائل عمده جمعیتی در کشورهای جهان مسأله سالخوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است. در حال حاضر کشور ما ایران نیز مرحله انتقال از ساختار سنی جمعیت از جوانی به سالخوردگی را تجربه می کند، لذا توجه به مشکلات و مسائل این گروه مهم از جمعیت و برنامه ریزی جهت حفظ و ارتقاء سلامت وکیفیت زندگی آنان، بیش از پیش بایستی مورد توجه قرار بگیرد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مولفه های هوش معنوی بر افزایش امید و شادکامی در سالمندان صورت گرفت. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش بااستفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، از میان مناطق شهر تهران، یک منطقه به طور تصادفی انتخاب کرده و در مرحله ی بعد از این منطقه انتخاب شده، یک مرکز نگهداری سالمندان به طور تصادفی انتخاب شد و سپس 24 نفر از سالمندان که شرایط ورود به نمونه را داشتند انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل، قرار داده شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه امید اشنایدر (1991) و پرسشنامه شادکامی اکسفورد(1982) استفاده شد . پس از اجرای پیش آزمون، آموزش مولفه های هوش معنوی (از دیدگاه سوروسانتوس) به صورت 9 جلسه 45 دقیقه ای برای گروه آزمایش انجام شد. پس از پایان آموزش، پس آزمون برای هر دو گروه آموزش و کنترل تکرار شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد.