قانون آیین دادرسی مدنی در مواد 104 و 298 به دادگاه اختیار داده است که در پایان جلسه اول دادرسی چنانچه "دعوی" قابل تجزیه باشد آنها را از یکدیگر تجزیه نموده و نسبت به قسمتی از دعوی رأی صادر نماید و نسبت به قسمت دیگر در صورت آماده صدور رأی نبودن رسیدگی را ادامه دهد. پرسشی که به ذهن می رسد این است که آیا این دو ماده دارای مفهوم مخالف می باشد؟ آیا ممکن است دو دعوی نسبت به یکدیگر تجزیه ناپذیر باشند و نتوان در حین رسیدگی و صدور رأی آنها را از یکدیگر تجزیه نمود؟ و اگر چنین دعاویی وجود داشته باشند ملاک تجزیه ناپذیری بین این دعاوی چیست؟ و آثاری که این دعاوی در مقاطع مختلف دادرسی دارند چیست؟ اداره اینگونه دعاوی چگونه است؟ وجود دعاوی تجزیه ناپذیر را می توان با مراجعه به نظرات حقوقدانان و آراء قضایی کشف کرد و ملاک تجزیه ناپذیری وجود ارتباط کامل بین دعاوی می باشد.