چکیده هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی یک پارچه نگر بر بهبود رضایت زناشویی و سبک دلبستگی زوجین متعارض انجام شد. روش: طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 24 نفر از زوجین متعارض مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر مشهد بود که 12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه گمارش شدند. اعضای گروه آزمایش تعداد 12 جلسه مداخله زوج درمانی گروهی با رویکرد یک پارچه نگر را دریافت کردند، اما برای اعضای گروه گواه مداخله خاصی ارائه نشد. قبل و بعد از اجرای مداخله، پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ و دلبستگی کولینز و رید (1990) توسط گروه نمونه تکمیل شدند. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در پس آزمون، رضایتمندی زناشویی آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به آزمودنی های گروه گواه، افزایش معناداری داشته است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که در پس آزمون، سبک دلبستگی ایمن آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به آزمودنی های گروه گواه، افزایش و سبک های دلبستگی نا ایمن آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به آزمودنی های گروه گواه، کاهش معناداری داشته است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش موید این مهم است که زوج درمانی گروهی یک پارچه نگر باعث بهبود رضایت زناشویی و سبک دلبستگی زوجین متعارض می شود.