در پژوهش حاضر، به بررسی این موضوع پرداخته شده است که چگونه سررسید بدهی تاثیر کیفیت گزارشگری مالی را بر کارایی سرمایه گذاری تعدیل می بخشد، یعنی آنکهآیا تاثیر کیفیت گزارشگری مالی بر کارایی سرمایه گذاری با سطح سررسید بدهی افزایش می یابد یا کاهش خواهد یافت. می توان هر دوی این تاثیرات را انتظار داشت: از یک سو، کاهش عدم تقارن اطلاعات و ارقام حسابداری قابل اطمینان تر، به واسطه کیفیت گزارشگری مالی بالاتر، می تواند سبب نظارت بهتری (با توجه به بدهی کوتاه مدت) گردیده و در نتیجه، تاثیر کیفیت گزارشگری مالی بر کارایی سرمایه گذاری می بایست برای آن دسته ازشرکت های با کیفیت گزارشگری مالی بالاتر و سررسید های پایین تر، بیشتر باشد. از طرف دیگر، در شرکت های با کیفیت گزارشگری مالی بالاتر، وام دهندگان از نیاز کمتری برای بررسی رفتار مدیران، در ارتباط با سررسیدهای کوتاهتر برخوردار می باشند، بنابراین این انتظار می رود که اهمیت کیفیت گزارشگری مالی در زمینه کاهش عدم تقارن اطلاعاتی با توجه به سررسیدهای طولانی تر افزایش یافته و با سررسید های کوتاه تر کاهش خواهد یافت. این پژوهش، با استفاده از اطلاعات مالی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در طول دوره زمانی سال های 1392-1388 انجام شده است و تعداد119 شرکت به روش حذف سیستماتیک به عنوان نمونه انتخاب گردیده اند. پووهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت، توصیفی پیمایشی و از نظر روش از نوع پژوهش های همبستگی و علی می باشد.از روش تجزیه و تحلیل پانل و رگرسیون مربعات به منظور آزمون فرضیه های پژوهش استفاده گردیده است.نتایج نشان می دهند که، کیفیت گزارشگری مالی از طریق کاهش بیش(کم) سرمایه گذاری، می تواند موجب ارتقای کارایی سرمایه گذاری گردد.به همین ترتیب، بدهی جاری می تواند کارایی سرمایه گذاری را بهبود بخشیده، منجر به کاهش مشکلات سرمایه گذاری بیش از حد و سرمایه گذاری ناکافی گردد، هم چنین کیفیت گزارشگری مالی و سررسید بدهی، مکانیسم هایی با درجه ای از جانشینیدر بالا بردن کارایی سرمایه گذاری هستند.در این ارتباط، متعاقباً نتیجه گیری می شود که کیفیت گزارشگری مالی و سررسید بدهی را می توان به عنوان مکانیزم جایگزین جهت ارتقای کارآیی سرمایه گذاری بحساب آورد.