هدف پژوهش حاضر این است که تأثیرپذیری شاهنامه فردوسی از کلام امام علی، علیه السلام، در نهج البلاغه را مورد بررسی قرار دهد. با توجه به اینکه از همان ادوار نخستین ادب فارسی، سخنوران و ادیبان اثر خود را با سخنان آن حضرت آراسته اند و جهت حرمت بخشی به اثر خویش و جاویدان ساختن آن، به دامن قرآن و حدیث آویخته اند و نهج البلاغه نیز مورد توجه آنان بوده است. فردوسی حکیم، شاعری بزرگ و از ارکان ادبیات فارسی، که مسلمان و شیعه مذهب است، نیز مانند فحول شعرای پارسی از قرآن و حدیث و نهج البلاغه -که از آن به عنوان تالی و برادر قرآن یاد شده است- در اشعار خویش استفاده کرده است.