حقوق مالکیت معنوی تعادل بخش میان حقوق مادی و معنوی پدیدآورنده از یکطرف و بهره مندی جامعه از آثار مزبور را از سوی دیگر فراهم می نماید. نرم افزارهای کامپیوتری به عنوان یکی از مصادیق مالکیت معنوی و یکی از کارآمدترین این نوع آثار در زندگی امروزه، بیش از گذشته، توجهات را به سوی خود جلب نموده به نحوی که بسیاری از کشورها را به قانونگذاری ویژه در این خصوص واداشته است، همچنانکه کشور ایران نیز از این مقوله استثناء نبوده و قانون پدیدآورندگان نرم افزارهای کامپیوتری در سال 1379 به تصویب رسانیده است. با توجه به دیدگاه غالب کشورها و نیز دیدگاه بین المللی نسبت به قرار گرفتن نرم افزار در میان آثار ادبی و هنری در شناسایی حقوق نرم افزار در قوانین مدون، این امر به عرفی جهانی مبدل شده است ضمن آنکه شناسایی نرم افزار به عنوان یک اختراع در صورت حائز شرایط بودن، مورد قبول واقع گردیده است. از آنجا که عضویت در سازمان تجارت جهانی منوط به عضویت در کنوانسیونهای مرتبط با مالکیت معنوی (از جمله موافقت نامه تریپس به عنوان موافقت نامه جامع در عرصه مالکیت معنوی) می باشد وبا توجه به عضویت ایران در اغلب کنوانسیونهای بین المللی مرتبط با مالکیت صنعتی (از جمله کنوانسیون پاریس) و یا حتی بدون عضویت رسمی در آن کنوانسیونها عملاً مقررات آنها را رعایت می کند؛ تنها کافی است تا با الحاق به کنوانسیونهای بین المللی در زمینه مالکیت ادبی و هنری (کنوانسیون برن و موافقت نامه تریپس) و نیز تکمیل قوانین جاری کشور با حداقل قوانین بین المللی، زمینه عضویت کشور در سازمان مذکور فراهم آید.