در این پایان نامه تأثیر نانوسیال اکسید تیتانیوم با سیال پایه آب بر روی بیشینه آستانه فرسایش ابزار، نیروی ماشینکاری و زبری سطح قطعه کار در فرایند تراشکاری فولاد ابزار عملیات حرارتی شده (aisi 4140) مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج حاصل با حالت خشک مقایسه شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد افزودن نانو ذرات اکسید تیتانیوم به مقدار 5/1 درصد حجمی به آب موجب کاهش قابل ملاحظه مقدار بیشینه آستانه فرسایش، زبری سطح قطعه کار و نیروی ماشینکاری نسبت به حالت خشک می شود. بر اساس نتایج حاصل، نانوسیال برشی اکسید تیتانیوم بیشینه آستانه فرسایش، زبری سطح و نیروی ماشینکاری را به ترتیب30 و 40 و 35 درصد نسبت به حالت خشک کاهش می دهد و در هنگام استفاده از نانوسیال مذکور در محدوده آزمایش های به عمل آمده کمترین آستانه فرسایش در سرعت پیشروی 11/0 میلی متر بر دور و سرعت برشی 23/61 متر بر دقیقه حاصل شد. هم چنین مقدار بیشینه آستانه فرسایش ابزار توسط یک آنالیز کوپل مکانیکی-حرارتی به روش المان محدود در نرم افزار شبیه سازی دیفورم پیش بینی شد. در نهایت مقادیر بیشینه آستانه فرسایش ابزار حاصل از تست های تجربی و شبیه سازی المان محدود، با یکدیگر مقایسه شدند.