فرار دختران از خانه یکی از معضلات حاد اجتماعی است که متأسفانه شیوع روزافزون آن نگرانی هایی بس عظیم به همراه دارد. نگرانی از نتایج و عواقب مخربی که ریشه های آن را باید تا مجموعه ها و زیر مجموعه های عمیقی از دلایل کاوش کرد. ریشه هایی که منشأ گرایشات و تمایلات اولیه فرد تا اقدامات و ارتکاب اعمال منحرفانه ای از جمله فرار از خانه در فرد می باشد. تحقیق حاضر به بررسی وضعیت میزان گرایش دختران به فرار از خانه می پردازد. این تحقیق که به روش پیمایشی صورت گرفته بر روی 400 دانش آموز دختر سال سوم دبیرستان های منطقه 18 شهر تهران که در سال تحصیلی 88- 1387 مشغول به تحصیل بوده اند، توسط پرسشنامه انجام شده است. چهارچوب نظری مورد استفاده در این تحقیق نیز نظریه پیوند اجتماعی هیرشی، فشار عمومی اگنو و نظریه خودکنترلی گات فردسن و هیرشی می باشند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که بین متغیر مستقل باور و متغیر وابسته (گرایش به فرار) رابطه ای معکوس و معنادار وجود داشته است. همچنین بین متغیرهای مستقل وجود محرک منفی و خودکنترلی پایین نیز با گرایش به فرار رابطه ای مستقیم و معنادار وجود دارد.