استفاده زبان آموزان از حروف ربط در نگارش انگلیسی (بعنوان یک زبان خارجی) همواره یکی از دغدغه های معلمین زبان انگلیسی و همچنین یک موضوع پژوهشی جالب برای زبانشناسان بوده است. با این وجود، تاکنون تلاش زیادی در جهت بررسی رابطه احتمالی این موضوع با توانایی های ذهنی صورت نپذیرفته است. از سوی دیگر، اصلی ترین عامل ذهنی موثر بر مهارتهای زبان دوم را هوش "زبانی" می دانند، و نقش هوش "منطقی-ریاضی" در نگارش به زبان دوم هنوز به روشنی مشخص نگردیده است. پژوهش پیش رو رابطه بین استفاده کمّی از رابط های منطقی در نگارش انگلیسی زبان آموزان پیشرفته ایرانی و دو هوش زبانی و منطقی-ریاضی آنها را مورد برسی قرار داده است. اطلاعات خام مورد نیاز بوسیله مجموعه ای از سیصد انشاء انگلیسی نوشته شده توسط صد دانشجوی سال دوم کارشناسی زبان انگلیسی و همچنین بوسیله یک پرسشنامه سنجش هوش بدست آمد. یافته های پژوهش نشان دادند که دانشجویانی که دارای هوش منطقی-ریاضی بیشتری بودند از تعداد رابط های منطقی بیشتری استفاده کرده بودند، هرچند که لزوما از تکرار این واژه ها اجتناب نمی کردند. همچنین مشخص گردید که هوش زبانی، هر چند به اجتناب از تکرار رابط های منطقی کمک نموده، اما تاثیر آن بر استفاده از تعداد کلی رابط های منطقی در نگارش انگلیسی دانشجویان کمتر از تاثیر هوش منطقی بوده است. برجسته ترین دست آورد این مطالعه آگاهی از این نکته است که در امر پژوهش و آموزش در مورد نگارش به زبان انگلیسی و همچنین درمورد طراحی آزمون های سنجش استعداد، نه تنها هوش زبانی، بلکه هوش منطقی نیز باید مد نظر قرار بگیرد.