عطار با یک منظومه ی تمثیلی "سالک فکرت" را با عناصر و اشخاصی روبرو می سازدو چگونگی توانائی آنها را هدایت سالک بررسی کرده، نتیجه می گیرد که همه ی این عناصر و اشخاص -به اقرار خودشان- در هدایت سالک به کمال وجودی اش ناتمام هستند و او رابه پیشگاه پیغمبر اسلام(ص) می فرستند. سرانجام سالک به سفارش محمّد(ص) به سیر انفسی و اصلاح موانع درونی خویش می پردازد و راه کمال را یافته از سیر آفاقی آسوده می گردد .