در این تحقیق اثر تداخلی ورزش و هورمون های جنسی استروژن وپروژسترون بر میزان اضطراب درموش های صحرایی ماده مورد نظر بود. جهت این کار حدود 89 موش صحرایی نژاد ویستار به 13 گروه (11گروه7 تایی و 2گروه6 تایی ) تقسیم بندی شدند. گروه های 1 تا 8 هیچ گونه فعالیت حرکتی نداشتند و گروه های 9 تا 13 ورزش داده شدند؛ گروه اول دست نخورده،گروه دوم جراحی شده بدون برداشتن تخمدان ها،گروه سوم جراحی شده با برداشتن تخمدان ها (ovx)،گروه چهارم ovx + نرمال سالین،گروه پنجم ovx + حلال (روغن کنجد) به عنوان گروه کنترل،گروه ششم (ovx + پروژسترون)، گروه هفتم (ovx + استروژن)، گروه هشتم ( ovx+ استروژن + پروژسترون)، گروه نهم دست نخورده+ورزش،گروه دهم (ovx +حلال + ورزش)،گروه یازدهم (ovx + پروژسترون + ورزش)، گروه دوازدهم(ovx + استروژن + ورزش)، گروه سیزدهم (ovx + استروژن + پروژسترون + ورزش) بودند. حیوانات با دستگاه تردمیل مخصوص، ورزش داده شدند وشاخص های اضطرابی با دستگاه ماز بعلاوه مرتفع سنجیده شد.‏ نتایج حاصل از آزمایشات: 1- تزریق داخل صفاقی پروژسترون با دوز 5 میلی گرم برکیلوگرم باعث افزایش اضطراب گردید. 2- تزریق داخل صفاقی استروژن با دوز 1/0 میلی گرم برکیلوگرم باعث افزایش اضطراب گردید. 3-تزریق توأم استروژن و پروژسترون، اثر معنی داری بر اضطراب نداشت. 4- ورزش با سرعت 20 متر بر دقیقه به مدت 40 دقیقه، اثر معنی داری بر اضطراب گروه دست نخورده نداشت. 5- ورزش با سرعت 20 متر بر دقیقه به مدت 40 دقیقه، توانست اثرات اضطراب زایی پروژسترون را کاهش دهد. 6- ورزش با سرعت 20 متر بر دقیقه به مدت 40 دقیقه، توانست اثرات اضطراب زایی استروژن را کاهش دهد. 7- وجود هورمون های جنسی‏‏ برای تظاهر اثرات مثبت ورزش بر اضطراب ضروری به نظر می رسد.