اگرچه در سالهای اخیر زنان بیشتری در بازار کار حضور پیدا کرده اند و حضور آنها از نظر کمی افزایش پیدا کرد، اما از لحاظ کیفی و ارتقاء به پستهای رده بالاتر و سطوح مدیریت نابرابریهایی دیده می شود و زنان حق اندکی در انتخاب شدن برای پستهای عالی دارند. هدف کلی این تحقیق بررسی موانع ارتقاء شغلی زنان برای دستیابی به سطوح مدیریت در شرکت مخابرات شهر تهران است . این تحقیق از نوع کاربردی و ابزار جمع آوری اطلاعات آن پرسشنامه است. جامعه آماری در این تحقیق زنان دارای مدرک کارشناسی به بالا در شرکت مخابرات شهر تهران است که بر اساس شیوه کوکران 168 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شده اند. برای نیل به اهداف تحقیق فرضیاتی تنظیم شده که خلاصه آن بشرح زیراست : 1- بررسی تاثیرعوامل(فردی، سازمانی، فرهنگی) بر عدم ارتقاء شغلی زنان برای دستیابی به سطوح مدیریت و رتبه بندی تاثیرگذاری آنها. 2- بررسی تاثیر ابعاد عامل فردی و رتبه بندی تاثیرگذاری آنها . 3- بررسی تاثیر ابعاد عامل سازمانی و رتبه بندی تاثیرگذاری آنها. 4- بررسی تاثیر ابعاد عامل فرهنگی و رتبه بندی تاثیرگذاری آنها. برای سنجش تاثیر عوامل از آزمون تک نمونهای (t) وبرای رتبه بندی عوامل از آزمون فریدمن استفاده شده. در ادامه آزمون فرضیات نشان داد که عامل فرهنگی با متوسط رتبه 2/59 بیشترین تاثیر و عامل سازمانی با متوسط رتبه 2/09 در رده بعدی و عامل فردی با رتبه 1/32درمرتبه سوم قرار دارد. در بین ابعاد عامل فردی ، مسئولیتهای خانوادگی بیشترین تاثیر، مهارتهای فنی، انسانی و مدیریتی در رتبه بعدی تاثیر گذاری بر عدم ارتقاء شغلی زنان قراردارد. تحصیلات، طرز تفکر همسرو تمایل افراد تاثیری برعدم ارتقاء شغلی زنان ندارد.در بین ابعاد عامل سازمانی ، فرهنگ سازمانی تاثیر بیشتری بر عدم ارتقاء دارد و قوانین و مقررات سازمانی تاثیری بر عدم ارتقاء شغلی زنان ندارد. در بین ابعاد عامل فرهنگی ، باورهای فرهنگی در رتبه اول تاثیر گذاری و جامعه پذیری جنسیتی در رتبه بعدی قرار دارد.