این پایان نامه با نگاهی به جریانهای نمایشی در ایران به بررسی مسئله هویت در تئاتر ایران و مواجهه آن با فرایند جهانی شدن می پردازد.در این تحقیق به شیوه نظری و به صورت تحلیلی، توصیفی و تاریخی به مسئله هویت در تئاتر پرداخته می شود و و راهکار هایی برای تقویت و بازیابی هویت ملی در جهت ارتقاء این هنر در کشور ارائه گردیده است . عواملی چون تغییر کارکرد هنر، تقلید و کپی برداری ضعیف از تئاتر غربی، شکاف بین هنرمند با جامعه و تاریخ و فرهنگ آن، نداشتن سبک و فقدان ساختار فکری منسجم، از مهمترین دلائل به وجود آمدن این مسئله است.استفاده از سنت ها، مضامین ملی، فرم و شیوه های اجرایی نمایش های ایرانی با در نظر گرفتن ملاحظاتی چون جامعه، تاریخ و فرهنگ و الگوهای جهانی و نقد، ما را در بازیابی هویت در تئاتر رهنمون می سازد. از طرفی بررسی هویت ملی در حوزه فرهنگ و هنر و اکنون در تئاتر، امروزه ما را به سمت دو گرایش متضاد ملی گرایی و جهانی گرایی سوق می دهد. تئاتر با حضور در جشنواره ها و محافل بین المللی و در جریان تبادلات بین المللی گسترده که جهان امروزی در پیش روی آن قرار داده خود به فرایند جهانی شدن دامن می زند و از طرفی دیگر با حفظ و دفاع از هویت و ویژگی های منحصر به خود می تواند با این پدیده مقابله کند.