راهبرد ایجاد شهرهای جدید در کشور ایران، عمدتاً در جهت تعادل بخشی جمعیت در محدوده کلانشهرها بوده و همزمان با رشد انفجاری شهرهای بزرگ شکل گرفته است. کمک به اجرای برنامه های مسکن از دیگر اهداف شهرهای جدید است. طرح ساخت نسل دوم شهرهای جدید، جهت ساخت مساکن ارزان قیمت برای گروه های کم درآمد، در راستای دستیابی به همین هدف است. ساختن این گونه شهرهای جدید عمدتاً با اهداف صرفاً مسکونی و کمی، تا کنون در نظام برنامه ریزی کشور بی سابقه بوده و حتی متفاوت از شهرهای جدید نسل اول می باشد. به سبب آنکه نوع بررسی کیفی می باشد، روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش از نوع توصیفی و ماهیت آن کاربردی است، ضمن آنکه به سبب تحلیلی بودن پژوهش در همه ی مراحل کار روش کلی نگری جغرافیایی موردنظر بوده است. برای دستیابی به نتایج از نظریات مرتبط با شکل گیری مفهوم شهرهای جدید، نظام های اقتصادی-سیاسی مختلف، شکل گیری تمرکز در ایران،تجارب جهانی شهرهای جدید بهره گرفته شده است. روش گردآوری داده ها در این پژوهش، کتابخانه ای است. هدف از این تحقیق، تحلیل جغرافیایی اثرات اجرای طرح ساخت نسل دوم شهرهای جدید، بر تمرکززدایی از مادرشهر و جلوگیری از کلانشهر شدن آن و در نهایت ارزیابی طرح، نسبت به طرح های فضایی و فرادست می باشد. نتایج این پژوهش عبارتند از: 1- تعداد زیادی از شهرهای جدید در دستیابی به هدف تمرکززدایی جمعیتی موفق نبوده اند. 2- طرح نسل دوم شهرهای جدید در دستیابی به هدف سرریزپذیری جمعیت، راه حل بهینه ای در برنامه ریزی محیطی نیست.