همگام با گذر زمان و پیشرفت علم و تکنولوژی ، در حوزه روابط اجتماعی افراد جوامع مختلف، تغییرات و تحولاتی رخ داده که با اندکی تامل قابل مشاهده است . تغییرات در آمال و آرزوها نیازها و انتظارات افراد در نهادهای اجتماعی تاثیر گذاشته و از دگرگونی این نهادها تاثیر می پذیرد. نهاد خانواده نیز به عنوان پایه ای ترین نهاد هر جامعه از این حوزه مصون نمانده و در حال تغییر و دگرگونی است . یکی از مهمترین این تغییرات در دهه های اخیر در حوزه ازدواج رخ داده است . این نوشتار درصدد است تا عوامل موثر بر افزایش سن نخستین ازدواج در شهر شیراز را شناسایی کرده و راهکارهای مقابله با مشکلات و موانع ازدواج جوانان را ارائه دهد. نخست به اثبات اینکه افزایش سن ازدواج یک مساله اجتماعی است پرداخته ایم و پیشینه ای از کارهای انجام شده در این زمینه و سپس مجموعه ای از دیدگاه های صاحبنظران ، چارچوب نظری و فرضیه ها ارائه شده است . روش تحقیق در پژوهش مورد بررسی ، به صورت کتابخانه ای ، اسنادی و پیمایشی است. جامعه آماری در بخش پیمایشی ، شامل کلیه پسران و دختران هرگز ازدواج نکرده در گروه سنی 25-40 ساله شهر شیراز می باشد که سن ازدواج آنها به تاخیر افتاده است . روش گردآوری اطلاعات در بخش اسنادی ، استفاده از اسناد و مدارک ثانویه موجود در سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان فارس و اداره ثبت احوال استان فارس و مرکز آمار ایران است در بخش کتابخانه ای : کتابها، فصلنامه ها، مقالات موجود در این زمینه است و در بخش پیمایشی ، از طریق پرسشنامه حاوی پرسش های باز و بسته انجام گر فته است .در فصل چهارم یافته های تحقیق ارائه می شود بدین ترتیب که در ابتدا آمار توصیفی و سپس در آمار تبیینی رابطه بین متغیر ها و صحت یا عدم صحت فرضیه ها مشخص گردیده است. یافته ها نشان می دهند که درصد ازدواج تحت تاثیر عواملی نظیر : نداشتن شغل مناسب، نداشتن در آمد کافی، نداشتن مسکن مستقل، مخارج سنگین جشن ازدواج، بالا بودن میزان مهریه ها ، عدم توانایی لازم جهت تهیه جهیزیه ، کسب استقلال مالی دختران و... دچار تغییر و دگرگونی می شود. در پایان هم نتیجه گیری و یک سری راهکارها جهت کاهش مشکلات و موانع ازدواج جوانان ارائه شده است .