هدف ازانجام این پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش گروهی خودگویی مثبت بر افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر سال سوم متوسطه شهرستان بابلسر می باشد ما همگی در فکرمان با خود حرف می زنیم بیشتر اوقات هیچ کس متوجه نمی شود که ما چه چیزهایی به خودمان می گوییم در واقع، گاهی حتی متوجه این گونه پیام های کوتاهی که به خودمان می دهیم نمی شویم چون آنها خیلی سریع اتفاق می افتد. نحوه فکر ما می تواند بطور عمدی و نسباً مستقیم بر چگونگی احساس ما تاثیر بگذارد هر یک از ما به وسیله نوعی خودگویی درونی و بر افکارمان تأثیر می گذاریم و به خود می گوییم باید راجع به چه فکر کنیم و به چه فکر کنیم و به چه چیزی اعتقاد داشته باشیم و حتی چطور رفتار کنیم. سوال اصلی پژوهش عبارت است از اینکه آیا خودگویی مثبت بر افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان اثر دارد؟ جامعه آماری برای انجام این پژوهش عبارت است از کلیه دانش آموزان مقطع سوم دبیرستان شهرستان فریدونکنار در سال 1386 که تعداد آنها 1000 نفر می باشد. بدین منظور از کل دانش آموزان مقطع سوم یک دبیرستان 20 نفر به روش تصادفی ساده در دو گروه 1- گروه آزمایش (10 نفر) 2- گروه کنترل (20 نفر) جایگزین شده بودند و پرسشنامه سنجش سازگاری در مورد آنان اجرا گردید. روش تحقیق در این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش عبارت است از پرسشنامه 165 سوالی بهی رام بل که روایی و اخبار آن توسط خانم سپمولن در سال 1365 و توسط آقای نقشبندی در سال 1378 اعلام شده بود. روش آماری: داده های جمع آوری شده در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزی و تحلیل قرار گرفتند. داده های بدست آمده از آزمون تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و از آزمون من-ویتنی هم استفاده شد. در این پژوهش دو فرضیه مطرح شده بود که در این فرضیه ها خودگویی درونی و تاثیر آن بر سازگاری اجتماعی و سازگاری کلی مورد بررسی قرار گرفته بود و هر دو فرضیه تایید شد. نتایج این پژوهش نشان داد که f محاسبه شده برای بررسی میانگین های گروه آزمایش و کنترل در حوزه سازگاری (0/179) و در حوزه سازگاری اجتماعیی (1/99) می باشد بنابراین می توان نتیجه گرفت که: آموزش خودگویی مثبت در ارتقای سازگاری اجتماعی و سازگاری کلی دانش آموزان موثر بوده است.