در پژوهش حاضرتلاش گردیده است تا به بررسی عملکرد مدیران آموزشی بم در مواجه با بحران های پس از زلزله سال 1382 پرداخته شود. این پژوهش کیفی و از نوع تاریخی بوده است. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش را، کلیه مدیران آموزشی بم که با بحران های ناشی از زلزله مرتبط بوده و در یکی از سال های تحصیلی (82 لغایت 83) به مدیریت اشتغال داشته وبه طور مستقیم شاهد و ناظر حادثه بوده اند، همچنین کلیه عکس ها، مکاتبات اداری، کتب، نشریات و مجلات علمی- پژوهشی که به موضوعات مرتبط با بحران نظام آموزشی بم بعد از زلزله پرداخته بودند، در برمی گرفت. نمونه گیری در این پژوهش به شیوه هدفمند و بر اساس قضاوت پژوهشگر بوده است. در تجزیه و تحلیل داده ها نیز پس از تهیه و تنظیم فیش هایی که منابع مورد استفاده در آنها ثبت و کد گذاری می گردیدند، برای هر سئوال چارتی از پاسخ های مرتبط تهیه و سپس بر مبنای فرآیند دوباره نویسی وقایع تاریخی نگارش صورت پذیرفت. در راستای نقد درونی و بیرونی با هدف ممانعت از هر نوع سوگیری، برای مدیران از هم سویی مصاحبه ها با سایر منابع استفاده گردید. در زمینه آثاری همچون کتاب بغض زمین، هفته نامه ندای بم و مجله نگرش نیز به اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی، دفتر نظارت بر چاپ و نشر کتب و نشریات پیرامون سوابق نویسندگان و ناشرین به لحاظ موارد تخلف و ارائه اطلاعات غیر واقع، مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی عکس ها از یک متخصص عکاسی استفاده گردید و عکس ها پس از انتقال به نرم افزار فتوشاپ، بزرگنمایی و به لحاظ یکسانی پیکسل ها مورد بررسی قرار گرفتند، در نهایت کلیه منابع مورد تائید واقع گردیدند. این پژوهش به این نتایج دست یافت: 1) مدیران آموزشی بم پس از زلزله سال 1382 از هیچ الگوی مدیریت بحرانی تبعیت ننمودند. 2) پس از زلزله با استناد به شواهد، اسناد و مدارک حاصله مدیران آموزشی بم نتوانستند در ایفای نقش های تصمیم گیری، متقابل شخصی و اطلاعاتی به خوبی عمل نمایند