تلمیح از جمله شگردها و فنونی است که شاعر برای بیان مقصود و زیباسازی کلام خود از آن بهره می گیرد، که علاوه بر ایجاز و اختصار از گسترش معنایی بالایی برخوردار است. در شعر فارسی انواع تلمیحات کاربرد دارد و در غزل عرفانی بیشتر از تلمیحات مذهبی استفاده می شود. برای درک و فهم عبارت یا ابیاتی که در آن تلمیح وجود دارد، اطلاع و آگاهی کامل از داستان، شعر، مثل مورد اشاره، ضرورت دارد، زیرا این شناخت و آ گاهی باعث درک صحیح اثر و دیدگاه شاعر یا نویسنده می شود و شیرینی کلام او را دو چندان می کند.پژوهش حاضر با بهره گیری از روش تحلیل محتوا به بررسی تلمیحات در غزلیات سنایی می پردازد. سنایی از جمله شاعرانی است که در غزلیات خود از تلمیح و اشاره به میزان نسبتاً زیادی استفاده کرده است و درک بسیاری از اشعار او منوط به شناخت تلمیحات اوست. یکی از انواع تلمیح اشاره به حوادث و اشخاص می باشد. این نوع تلمیح در غزلیات سنایی از بسامد بالایی برخوردار است و اشاره به آیات و احادیث کاربرد کمتری دارد. همچنین اشاره او به اصطلاحات دینی و مذهبی بیشتر از اصطلاحات عرفانی می باشد.