پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی الگوی انجام فعالیت های آزمایشگاهی با سبک کاوشگری و حل مسأله در یاددهی-یادگیری شیمی دورة متوسطه انجام شد. به همین منظور موضوعاتی از قبیل پیوند ئیدروژنی، گرانروی، انواع واکنش های شیمیائی و قابلیت انحلال پذیری مواد در یکدیگر برای دانش آموزان سال سوم تجربی در محل آزمایشگاه با استفاده از این الگو تدریس شد و سپس تغییر احتمالی متغیرهای پیشرفت تحصیلی، نگرش و علاقه دانش آموزان و علاقه دبیران در مقایسه با روش تدریس سنتی (سخنرانی) مورد بررسی قرار گرفته است. هدف اصلی این کار کسب معیاری مناسب برای انتخاب روش تدریس برتر بوده است. جامعه آماری این تحقیق را کلیة دانش آموزان سال سوم متوسطه و دبیران شیمی شهرستان بابل تشکیل می دهند که حجم نمونه انتخاب شده برای دانش آموزان شامل دو مدرسه و در هر مدرسه دو کلاس و در هر کلاس 37 دانش آموز بوده که در این پژوهش شرکت نموده اند. از طرفی حجم نمونه مربوط به معلمان 27 نفر می باشد. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارتند از آزمون علمی یا پیشرفت تحصیلی، پرسشنامه نگرش سنج دانش آموزان و پرسشنامه نگرش سنج معلمان بوده که در انتهای دوره از آنها به عمل آمده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص هائی نظیر میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون وبرای بررسی معنی داری تفاوت گروه های آزمایش و گواه برای متغیرهای ذکر شده از آزمون t استفاده شده است. نتایج تحقیق اثبات 5 فرضیه بوده است به این معنی که بین روش تدریس با الگوی انجام فعالیت های آزمایشگاهی و روش تدریس سنتی (سخنرانی) در افزایش دانش (یادگیری- توانائی در حل مسأله و کاوشگری)، علاقه و نگرش دانش آموزان و علاقه دبیران اختلاف معنی داری وجود دارد.