در بررسی آثار هنری به طور کلی، از رهیافت های گوناگون در نقد و سنجش و بازخوانی آثار استفاده می شود. بررسی روانکاوانه یا نقد روانکاوانه ی آثار هنری یکی از شیوه های رایج بررسی این آثار است.نظریه روانکاوی در آغاز سده ی بیستم وکمابیش هم زمان با پیدایی صنعت- هنر سینما شکل گرفت .و همچون پدیده ی تصویر متحرک ، تاثیری ماندگار و بنیادین بر ذهنیت حاکم درسال های آغازین قرن بیستم به جا نهاد و بسیاری از تصورات موجود درباره ی کارکرد ذهن ، رویا ، ورابطه ی واقعیت و تخیل را دگرگون کرد . این نوشته از راه بازخوانی تاریخچه ی روانکاوی فرویدی و نظریات بنیادین آن و کاربست این نظریات در حوزه ی هنر (در اینجا، هنر سینما) همچون ابزاری برای سنجش و ارزیابی، بر آن است تا نخستین رویکردهای روانکاوانه به سینما و مسائل مربوط به تأویل روانکاوانه ی فیلم را با تأکید بر آثار اسلاوی ژیژک، فیلسوف و روانکاو اسلوونیایی آشکار سازد.