تاریخ نگاری درک و دریافت مورخ از گذشته و بیان نوشتاری آن است. علم تاریخ از تقارب میان اندیشه مورخ و واقعیت های موجود جامعه یا گزارش های این وقایع حاصل می شود. مورخان بینش ونگرش خود را از جامعه ای که در آن زندگی می کنند به دست می آورند و واقعیت هایی را که پیرامون جوانب مختلف زندگی رخ داده است، با همین بینش و نگرش انعکاس می دهند. بینش مورخ با دانش او تناسب دارد و بسته به اینکه چه رهیافتی نسبت به جامعه و تاریخ داشته باشد، به همان صورت تاریخ را می نویسد. شمس الدین ابو عبدالله محمد بن عثمان بن قایماز ذهبی یکی از محدثین و فقهای مسلمان دوران میانه است که با تألیف آثار خویش نگرش خاصی که همانا از رویکرد کلامی او متأثر بوده است را در تاریخ-نگاری اعمال کرده است.