هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو وچهار جلسه تمرینات پلایومتریک با حجم یکسان این نوع تمرینات بر توان بی هوازی در دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی بود. در این پژوهش 30 نفر از دانشجویان دختر تربیت بدنی بطور تصادفی در سه گروه دو جلسه تمرین در هفته (n=10) ، چهار جلسه تمرین در هفته (n=10) وگروه کنترل (n=10) قرار داشتند. اعضاء گروه نمونه در این پژوهش دارای میانگین سنی 1/194 ± 20/433 سال، میانگین قد 4/738 ±162/400 سانتی متر ، میانگین وزن7/618 ± 55/566 کیلوگرم ، میانگین درصد چربی بدن4/82 ± 28/603 و میانگین شاخص توده ی بدنی 2/709 ± 21/363 کیلوگرم بر متر مربع بودند. پروتکل تمرینات برای گروه دو جلسه تمرین در هفته شامل 60 پرش بود که 20 پرش بر روی سکوی 20 سانتی ، 20 پرش بر روی سکوی 30 سانتی و 20 پرش بر روی سکوی 40 سانتی بود. برای گروه چهار جلسه تمرین در هفته شامل 30 پرش بود که 10 پرش بر روی سکوی 20 سانتی، 10 پرش بر روی سکوی 30 سانتی و 10 پرش بر روی سکوی 40 سانتی بود. در مجموع همه آزمودنی ها در طول تمرینات 480 پرش را اجرا نمودند. برای ارزیابی توان بی هوازی آزمودنی از تست وینگیت 30 ثانیه ای استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss با ویرایش 13 و در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی صورت گرفت. در سطح آمار توصیفی از شاخصه هایی نظیر میانگین، میانه، کجی و کشیدگی استفاده شد و در آماراستنباطی از آزمون کروسکال والیس استفاده شد. نتایج نشان داد که انجام دو و چهار جلسه تمرین پلایومتریک در هفته و آن هم به مدت چهار هفته به شرط یکسان بودن حجم تمرینات باعث افزایش توان بی هوازی می گردد. p< 0/05 اما این افزایش در توان بی هوازی در گروه چهار جلسه ای نسبت به گروه دو جلسه ای بیشتر بود.