منطقه ده نو در شمال شرقی ایران و در 15 کیلومتری شمال غربی شهر مشهد واقع گردیده است. این ناحیه در محدوده زون ساختاری بینالـود و در امــتداد شرقی سلسله جبال البرز، در محدوده طول های جغرافیایــــی´22 °59 تا´ 26° 59 شرقی و عرض های جغرافیایی´20° 36 تا ´22° 36 شمالی قراردارد. هورنبلند - بیوتیت تونالیت های منطقه ده نو، قدیمی ترین سنگ های آذرین تزریق شده در داخل دگرگونی ها و فلیش های منطقه هستند. کانی های موجود در آنها شامل کوارتز، پلاژیوکلاز (عمدتاً بیتونیت)، گارنت (آلماندین - پیروپ)، بیوتیت (آنیت)، آمفیبـول (عمدتاً فرو هورنبلند) و کانی های ثانویه شامل کلریت، اپیدوت، کلسیت و ایلمنیت می باشند.طبق نتایج ژئوترموبارومتری، دما و فشار متوسط مذاب تونالیتی تقریباً 680 سانتیگراد و 6/4 کیلوبار بوده و سنگ های حاصل از نفوذ تونالیت ها دارای درجات دگرگونی پایین تری (رخساره آلبیت - اپیدوت تا هورنبلند هورنفلس) نسبت به شیست های منطقه (رخساره شیست سبز تا آمفیبولیت) می باشند. لذا اثر فرعی تزریق توده تونالیتی نسبت به دگرگونی ناحیه ای منطقه فقط در بخش های مجاور توده مشاهده می شود.براساس پتروگرافی، ژئوشیمی و ترکیب گارنت، ماگمای اولیه تونالیت های ده نو، متعلق به گرانیتوئیدهای تیپ i و سری ماگمایی کالک آلکالن بوده و دارای جایگاه تکتونیکی cag می باشند. تغییرات میزان mg و fe از مرکز تا حاشیه گارنت ها صرفاً بیانگر تأثیر فرآیند سرد شدن توده تونالیتی بوده و پدیده انتشار در آن بی تأثیر بوده است. لذا تفکیک ساختار گارنت موجود در تونالیت ها به دو بخش هسته زینوکریستی و حاشیه فنوکریستی کاملاً مردود می باشد.همچنین بر خلاف مطالعات پیشین، تغییرات مقدار منیزیم و mg# همیشه معیار دقیقی برای تشخیص خاستگاه گارنت نبوده و صرفاً ترکیب حاشیه گارنت و الگوهای منطقه بندی شیمیایی، متمایزکننده گارنت های فنوکریست و زینوکریست نیست. مطالعه ادخال های موجود در گارنت های درون تونالیت و نبود ادخال سیلیمانیت، و نیز نبود زینولیت شیستی در درون آنها، عدم شباهت گارنت تونالیت ها با گارنت شیست ها و هورنفلس های مجاور و شباهت بسیار زیاد آنها با گارنت های فنوکریستی در تحقیقات سایر محققین، نشان می دهد که تشکیل گارنت تونالیت ها هیچ گونه رابطه ژنتیکی با سنگ های دگرگونی مجاور نداشته و حاصل تبلور از خود مذاب تونالیتی است.