با توجه به کاربرد فراوان فلزات سنگین در صنایع و همچنین سموم و آلودگی کودهای کشاورزی و گسترش روز افزون استفاده از آنها در کشاورزی، رها­سازی این فلزات سمی نیز در اکوسیستم افزایش یافته است. اثرات فلزات بر عملکرد اکوسیستم به شکل­های گوناگونی بروز می­کند و از اهمیت اقتصادی و بهداشت عمومی بالایی برخوردار است. انباشت فلزات سمی و سنگین در خاک­های مرغوب کشاورزی تقریباً آنها را بدون استفاده می­کند و جذب زیستی آنها توسط گیاهان و بدنبال آن انباشت در ذخیره غذایی، اثرات نامطلوبی بر تمامی سطوح زنجیره­های غذایی و در نهایت انسان می­­گذارد. از این­رو به نظر می­رسد که با ادامه استخراج منابع معدنی و انباشت محیطی مواد خطرناک، باید روش­هایی با کارایی بالاتر در سم­زدایی و بازیابی چنین فلزاتی اندیشیده شود. حذف این مواد آلاینده از خاک و آب، بویژه زمانیکه میزان تراکم این فلزات کم می­باشد، بسیار پرهزینه و گران است. بهمین دلیل و بخاطر ارزان بودن و همچنین کارائی بسیار بالای استفاده از میکروارگانیسم­ها در بدام انداختن این فلزات، انجام تحقیقات نیز در این راستا هدایت گردیده است. یکی از این روش­ها، استفاده از پروتئین­هایی در سطح میکروارگانیسم­ها است که فلزات به آنها متصل می­شوند. در این میان فیمبریا کاندیدای بسیار مناسبی برای نمایش اپیتوپ­های جاذب فلزات سمی گزارش گردیده است. علاوه بر ایجاد و ساخت سیستم­های جذب کننده فلزات سنگین، بهبود عملکرد این سیستم­ها نیز از اهمیت و ضرورت بالایی برخوردار است. تظاهر اپران cs3 وابسته به محیط کشت cfa است که سبب ایجاد محدودیت در کارهای آزمایشگاهی و تحقیقاتی و در مرحله بعدی سبب عدم مقرون به صرفه بودن استفاده از آن در بخش صنعتی و فرمانتاسیون می­شود. هدف ما دستکاری ناحیه فرادست ژن، یعنی توالی­های تنظیمی اپران برای افزایش قابلیت تولید پیلی در محیط­های کشت ساده و یا سایر محیط­های رشدی می­باشد. در این تحقیق پروموتر اوپران cs3 با یک پروموتر قابل تنظیم دیگر نظیر placuv5 تعویض شده و در ناحیه اوپراتور اوپران نیز با استفاده از روش جهش­زایی با واکنش زنجیره­ای پلیمراز نامتعادل تغییراتی ایجاد گردید.