حمل ونقل عمومی یکی از امکانات اجتماعی می باشد که برای نائل شدن به پیشرفت اجتماعی در سیاست های کشورداری فراهم شده است. در بعضی از مناطق خدمات و امکانات شهری به اندازه کافی فراهم شده است در حالی که در برخی از نواحی کمبود این امکانات وجود دارد. یکی از ترکیبات کلیدی که در روش ها و تکنیک ها برای فهم بهتر فرآیند حمل ونقل پدیدار شده است سیستم اطلاعات جغرافیایی می باشد. هدف این تحقیق بهینه سازی مسیرهای اتوبوسرانی می باشد که به همین منظور منطقه گلستان شهرستان اهواز به عنوان مطالعه موردی انتخاب گردید. (منظور از منطقه گلستان، منطقه 2 اتوبوسرانی می باشد.) نخستین گام در این جهت ایجاد یک پایگاه داده برای شبکه راه هاست و سپس رفع خطاهای موجود در داده ها می باشد. یک شبکه دارای عناصر اصلی لبه، گره و گردش ها می باشد. ویژگی های مربوط به هر عارضه در پایگاه داده به آنها لینک گردید. جهت مسیریابی بهینه، 8 فاکتور (ظرفیت جاده (سطح سرویس راه los)، متوسط سرعت، کاربری اراضی، وضعیت روسازی، عرض خط عبور، اجزاء سطح مقطع راه، حوزه های تراکم جمعیت و طول هر لبه (arc) ) تعیین و با استفاده از دانش کارشناسی به هر کدام از فاکتورهای فوق وزنی داده شد. این فاکتورها برای هر لبه محاسبه گردیدند و در پایگاه داده ثبت شدند. سپس با اعمال عملیات یافتن نزدیکترین مسیر، خطوط جدید اتوبوسرانی ایجاد شدند. از تعداد کل مسیرهای که در منطقه گلستان تردد می کردند تعداد 6 مسیر بدون تغییر ماند و 13 خط از خطوط اتوبوسرانی مسیرشان تغییر نمود. در مناطقی که مسیریابی شده بودند جهت احداث ایستگاه اتوبوس 4 فاکتور (حداقل عرض معبر 8 متر، میانگین فاصله بین دو ایستگاه متوالی 400 تا 600 متر، میانگین فاصله تا نقطه ثقل جمعیت 700 متر و فاصله تا تقاطع های چراغ دار حداقل 75 متر) تعیین شد. با ایجاد لایه های با ویژگی های ذکر شده و تلفیق آنها مناطقی که دارای اهمیت بیشتری جهت احداث ایستگاه های اتوبوس بودند شناسایی گردیدند. که پس از اعمال الگوریتم سطح سرویس تعداد 6 ایستگاه جدید مکان یابی شد.