مقاومت لغزشی سطح راه ها به عوامل متعددی بستگی دارد که یکی از مهمترین آنها شرایط سطح جاده و بافت موجود یا ایجاد شده بر روی آن است، که اگر به همراه شرایط وسایل نقلیه و لاستیک آنها و نحوه ترمز گرفتن آنها از شرایط خوبی برخوردار باشد، مقاومت لغزشی مطلوبی بین سطح جاده و لاستیک وسایل نقلیه ایجاد خواهد شد. در این تحقیق نمونه های بتنی در آزمایشگاه تولید شدند و نمونه های آسفالتی، به دلیل اینکه شرایط واقعی تری نسبت به عملکرد رویه های آسفالتی که تحت ترافیک بوده اند را داشته باشیم از سطح جاده قدیم کرج – قزوین نمونه برداری شدند. روش ایجاد بافت به صورت شیار سرد با استفاده از دستگاه ابداعی بوده است و انجام آزمایش به وسیله دستگاه آونگ انگلیسی بوده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که نمونه های بتنی قبل از ایجاد بافت که دارای سطحی بدون بافت درشت بودند مقاومت لغزشی آنها با نمونه های آسفالتی کارکرده ای که بافت درشت در حد 0/8 میلیمتر داشتند یکسان بوده است. در نمونه های بتنی و آسفالتی در حالت اسپری آب بر روی سطح، افزایش عمق شیار بیشتر از 6 میلیمتر تأثیری در افزایش مقاومت لغزشی ندارد. با کاهش فاصله شیارها تا 25 میلیمتر، مقاومت لغزشی سطح بیشتر می شود ولی این کاهش هنگامی که به 12/5 میلیمتر می رشد افزایش مقاومت لغزشی اتفاق نمی افتد. خرابی های ایجاد شده در هنگام ایجاد شیار برای نمونه های بتنی بسیار زیاد بوده به طوری که در فاصله شیارهای 12/5 میلیمتر سطحی کاملاً خراب حاصل می شود ولی این خرابی ها بای نمونه های آسفالتی بسیار اندک تر می باشد.