هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات 8 هفته (3 روز در هر هفته) تمرین قدرتی، استقامتی و ترکیبی بر توانایی های زیست حرکتی دانشجویان فعال پسر بود. بدین منظور 31 نفر از دانشجویان فعال پسر دانشگاه محقق اردبیلی به صورت تصادفی انتخاب شدند و این آزمودنی ها به صورت تصادفی به یکی از 4 گروه زیر تقسیم شدند : تمرین قدرتی (7 نفر، سن: 21/5 (1/7±))، تمرین استقامتی (8 نفر، سن: 20/7 (1/8±))، تمرین ترکیبی (8 نفر، سن: 21/5 (6/1±))، گروه کنترل (8 نفر، سن: 20/75 (1/6±)). اندازه گیری های زیر از تمامی آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته تمرین بعمل آمد: وزن، درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه(vo2max)، سرعت، انعطاف پذیری، یک تکرار بیشینه در پرس پا، پرس شانه، پرس سینه و اسکات. نتایج نشان داد که vo2max به طور معناداری در گروه استقامتی و ترکیبی بهبود یافته است(0/05≥ p ). توسعه یک تکرار بیشینه در حرکات پرس سینه، پرس شانه، پرس پا و اسکات در تمامی گروه های تمرین بعد از 8 هفته معنادار بود اما به طور معناداری در گروه قدرتی و ترکیبی نسبت به گروه استقامتی بزرگتر بود(0/05≥ p ). بهبود زمان در آزمون دویدن 40 یارد در گروه قدرتی و گروه ترکیبی معنادار نبود(0/05≥ p ). انعطاف پذیری شانه در گروه قدرتی و ترکیبی تغییرات معناداری را نشان داد در حالی که در گروه استقامتی تغییر معناداری مشاهده نشد(0/05≥ p ). بهبود انعطاف پذیری در آزمون استاندارد نشستن و رسیدن در تمامی گروه های تمرینی معنادار بود(0/05≥ p ). گروه کنترل کاهش معناداری را در vo2max، انعطاف پذیری و یک تکرار بیشینه در تمامی حرکات بعد از 8 هفته تمرین نشان داد اما تغییر معناداری در سرعت این گروه مشاهده نشد(0/05≥ p ). با توجه به نتایج تحقیق این چنین می توان بیان کرد که تمرین ترکیبی که بوسیله دانشجویان فعال پسر انجام می شود اثر مداخله گری بر توسعه قدرت، vo2maxو انعطاف پذیری ندارد اما ممکن است توسعه سرعت را کاهش دهد.