تحریکات شدید زمین باعث ایجاد رفتار غیر ارتجاعی در سازه شده و در نهایت باعث تخریب قسمتی از سازه یا تخریب کل آن می شود. ایده ی کنترل سازه ها که در دهه های اخیر نظر بسیاری از محققین را به خود جلب کرده است، روش مناسبی برای رفع این مشکل می باشد. روش های کنترلی بر پایه ی تئوری سیستم سازه ای متغیر (vss) یا کنترل مود لغزشی(smc) ، برای سازه های ساختمانی با رفتار خطی و غیر خطی به کار گرفته شده اند. در این پژوهش امکان استفاده از روش جدیدی به نام ناحیه ی لغزشی مرتبه ی دوم که تاکنون در سازه های ساختمانی به کار گرفته نشده، مورد ارزیابی قرار می گیرد. برتری و مزیت این روش، حذف اثر اعوجاج در فرکانس های بالاست که مشکل اصلی کنترل مود لغزشی کلاسیک می باشد. دیگر مزیت این روش، کنترل سازه با نیروی کنترلی پیوسته و کمتر نسبت به سایر کنترل کننده ها می باشد. کنترل ناحیه ی لغزشی مرتبه ی دوم، روشی مقاوم برای کنترل سازه ها با میزان عدم قطعیت قابل توجه می باشد. این بدان معناست که عملکرد این کنترل کننده تحت تأثیر نامعینی موجود در سیستم قرار نگرفته و سیستم را تحت بارهای وارد شده، به صورت مناسب کنترل می کند.