در کشورهای در حال توسعه یکی از مهمترین بخش های فعال و مولد در اقتصاد، بخش کشاورزی می باشد. در این کشورها، بخش کشاورزی به عنوان تولیدکننده کالاهای ضروری جامعه مطرح است که با توجه به رشد روزافزون جمعیت، تقاضا برای این کالاها به طور چشمگیری افزایش می یابد (رضائیان، 1391: 22). در این گونه کشورها تولیدات بخش کشاورزی یکی از اقلام مهم صادرات و ارزآوری بوده و اهمیت بسیاری در افزایش تولید ناخالص داخلی دارد. از آنجا که تولید در بخش کشاورزی تابعی از عوامل تولید از جمله زمین، نیروی کار، سرمایه، تکنولوژی و مدیریت می باشد، با توجه به محدودیت در این نهاده ها (تغییر عوامل اقلیمی و فیزیکی خاک از کنترل بشر خارج است و تغییر هندسه زمین و اجزای آن اقتصادی نیست) تنها عاملی که برای توسعه بهره-برداری از منابع موجود، کنترل آن توسط بشر میسر است فاکتور مدیریت می باشد (آسایش، 1382: 58).