چکیده این پایان نامه ترجمه سه فصل از کتاب "دین بودایی در هند" اثر گیل اوموت است که در آن سیر پیدایش دین بودایی و آموزه های اصلی آن بیان شده است، به همراه مقدمه ای در باب تعالیم بودا و مقایسه آن با اوپانیشادها. دین بودایی از سنتهای دینی کهن هندی است که در حدود قرن پنجم ق.م در شمال هند ظهور کرد و گسترش یافت. اصول اعتقادی بودایی را می توان ذیل آموزه سه گوهر (بودا، دهرمه و سنگهه)خلاصه کرد. نخستین آموزه، تاکیدی است بر شخصیت بودا و تبعیت از شیوه سلوک او، دومین آموزه(دهرمه) بر تعالیم بودا و شریعت بودایی تاکید می کند و سومین آموزه نیز بر امت بودایی و اهمیت حیات اجتماعی بودایی اشاره دارد. راه بودا راه میانه است که تعریف می شود به "دید درست، نیت درست، فتار درست، کردار درست، معیشت درست، کوشش درست، آگاهی درست و مراقبه درست".تمام اصول بودایی در نخستین موعظه اش یعنی "به حرکت در آوردن چرخ دهرمه" که به چهار حقیقت شریف؛ رنج، منشا رنج، توقف رنج و راه توقف رنج اشاره دارد بیان می شود. منشا رنج از نظر بودا عطش است و علت عطش جهل است، پس پایان اندوه مستلزم از بین رفتن عطش و جهل است که این در درجه اول کار اخلاق است. بنابراین می توان گفت که ترک دنیا به معنی فرار از آن نیست بلکه آغاز مجموعه اعمالی است که علت اصلی درد و رنج(سمساره یا گردونه تناسخ و باز پیدایی) را از میان بردارد و فرد را به سر منزل نیروانه رهنمون سازد. پس از مرگ بودا سه طریق بودایی یعنی تهرواده، مهایانه، وجریانه مهمترین شکل های آیین بودایی بودند که با اختلافاتی به گسترش این آیین پرداختند و کم کم استوپه ها و مجسمه هایی از بودا در جای جای این سرزمین ساخته شد که موضع تقدیس و توجه عبادتگران شد تا یاد و خاطره بودا را در دل ها زنده نگه دارد. کلید واژه ها: بودا(buddha)، رنج (dukka)،ناپایداری(anitya)، نیروانه(nirvana)، دهرمه(dharma)، سنگهه(sangha)، اوپانیشادها(opanishad)

چکیده این پایان نامه ترجمه سه فصل از کتاب "دین بودایی در هند" اثر گیل اوموت است که در آن سیر پیدایش دین بودایی و آموزه های اصلی آن بیان شده است، به همراه مقدمه ای در باب تعالیم بودا و مقایسه آن با اوپانیشادها. دین بودایی از سنتهای دینی کهن هندی است که در حدود قرن پنجم ق.م در شمال هند ظهور کرد و گسترش یافت. اصول اعتقادی بودایی را می توان ذیل آموزه سه گوهر (بودا، دهرمه و سنگهه)خلاصه کرد. نخستین آموزه، تاکیدی است بر شخصیت بودا و تبعیت از شیوه سلوک او، دومین آموزه(دهرمه) بر تعالیم بودا و شریعت بودایی تاکید می کند و سومین آموزه نیز بر امت بودایی و اهمیت حیات اجتماعی بودایی اشاره دارد. راه بودا راه میانه است که تعریف می شود به "دید درست، نیت درست، فتار درست، کردار درست، معیشت درست، کوشش درست، آگاهی درست و مراقبه درست".تمام اصول بودایی در نخستین موعظه اش یعنی "به حرکت در آوردن چرخ دهرمه" که به چهار حقیقت شریف؛ رنج، منشا رنج، توقف رنج و راه توقف رنج اشاره دارد بیان می شود. منشا رنج از نظر بودا عطش است و علت عطش جهل است، پس پایان اندوه مستلزم از بین رفتن عطش و جهل است که این در درجه اول کار اخلاق است. بنابراین می توان گفت که ترک دنیا به معنی فرار از آن نیست بلکه آغاز مجموعه اعمالی است که علت اصلی درد و رنج(سمساره یا گردونه تناسخ و باز پیدایی) را از میان بردارد و فرد را به سر منزل نیروانه رهنمون سازد. پس از مرگ بودا سه طریق بودایی یعنی تهرواده، مهایانه، وجریانه مهمترین شکل های آیین بودایی بودند که با اختلافاتی به گسترش این آیین پرداختند و کم کم استوپه ها و مجسمه هایی از بودا در جای جای این سرزمین ساخته شد که موضع تقدیس و توجه عبادتگران شد تا یاد و خاطره بودا را در دل ها زنده نگه دارد. کلید واژه ها: بودا(buddha)، رنج (dukka)،ناپایداری(anitya)، نیروانه(nirvana)، دهرمه(dharma)، سنگهه(sangha)، اوپانیشادها(opanishad)