سنایی غزنوی، شاعری است که حکمت و فلسفه، همراه با بینش عرفانی او در پرداخت نخستین مثنوی اخلاقی ادپ پارسی، یعنی حدیقه الحقیقه تبلور یافته است. وی در این سروده دقایق عرفان، تصوف و اخلاق را با بیانی شیوا و فکری بلند به نظم کشیده است. این نوپردازی او، سرمشق شاعر بزرگ قرن هفتم، مولانا جلال الدین بلخی در سرودن مثنوی قرار گرفته است. مولانا هم در اثر خود ارزش های اخلاقی، تجربه های ناب عرفانی و جلوه های گوناگون تجلی حق در هستی را با فصاحت و بلاغت هر چه تمام تربیان نموده است. دغدغه ی این دو شاعر، در سرودن انسان بودن است. از این روی از هر آنچه که با آدمی پیوند دارد سخن گفته اند. از مفاهیمی که سنایی و مولوی به آن پرداخته اند مرگ و انواع آن است. در این نوشتار ضمن تعریف مرگ از قرآن کریم و منابع روایی به عنوان عظیم ترین آبشخورهای فکری و معنوی حکیم سنایی و مولانا و بهره گیری از کتب اصیل عرفانی در باز نمودن گونه های مرگ به مقایسه ی دیدگاه این دو شاعر در این خصوص پرداخته شده است.